1. ΣΤΗ ΔΙΝΗ ΤΗΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑΣ
Προς ένα νέο μεγαλύτερο παγκόσμιο κραχ
Εδώ και πάνω από ένα χρόνο, Νο1 στην ημερήσια διάταξη όλης της ανθρωπότητας είναι η παγκόσμια οικονομική κρίση, που από τους ίδιους τους κυρίαρχους αυτού του κόσμου χαρακτηρίστηκε δικαίως ως η «χειρότερη κρίση στην ιστορία του καπιταλισμού».
Θρυαλλίδα της τρέχουσας παγκόσμιας οικονομικής κρίσης ήταν η κατάρρευση της αγοράς ενυπόθηκων στεγαστικών δανείων υψηλού ρίσκου στις ΗΠΑ, γεγονός που καταβαράθρωσε τη διεθνή αγορά όλων των χρηματοπιστωτικών τίτλων υψηλού ρίσκου, δηλαδή της αγοράς εκείνων των τίτλων η αξία των οποίων καθοριζόταν από τη δυνατότητα αποπληρωμής του χρέους κρατών, εταιρείων και «ιδιωτών». Πηγή αυτού του «διπλού» χρέους, δηλαδή του αρχικού και του παράγωγου, είναι η ύπαρξη πολύ περισσότερων διαθέσιμων κεφαλαίων για επενδύσεις από ο, τι πραγματικών κερδοφόρων δυνατοτήτων επένδυσης στην παραγωγή.
Η κατάρρευση της διεθνούς αγοράς του προαναφερθέντος «διπλού» χρέους (ή αλλιώς της αγοράς «τίτλων» προσδοκιών κέρδους) οδήγησε με ραγδαίους ρυθμούς στη χρεοκοπία μερικών από τις μεγαλύτερες επενδυτικές τράπεζες, εταιρείες, αλλά και ολόκληρων κρατών και λίγο αργότερα έριξε στην ύφεση τις μεγαλύτερες οικονομίες του κόσμου, τις Η.Π.Α. την Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ιαπωνία. Πάνω από 50 τρις δολάρια –όσο δηλαδή υπολογίζεται σχεδόν η παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών ετησίως διεθνώς!- εξανεμίστηκαν στις διεθνείς χρηματαγορές κατά τη διάρκεια της «θύελλας» του 2008 και μαζί τους εκατοντάδες χιλιάδες επιχειρήσεις έκλεισαν.
Για την αποφυγή ξεσπάσματος του «τσουνάμι» χρεοκοπίας πάνω στις μεγάλες εμπορικές τράπεζες και εν τέλει στις κεντρικές τράπεζες ή αλλιώς, για να μην ξυπνήσει την επόμενη μέρα η ανθρωπότητα «πάνω στα δέντρα», όπως χαρακτηριστικά προειδοποίησε μεγαλόσχημο στέλεχος διεθνούς οικονομικού οργανισμού, πάνω από 10 τρις δολάρια διοχετεύτηκαν από τις ίδιες τις Κρατικές κεντρικές τράπεζες και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο προς τις εμπορικές τράπεζες-μαμούθ, αλλά και προς και μια σειρά χειμαζόμενες οικονομίες.
Το αποτέλεσμα αυτών των πρωτοφανών στην ιστορία κρατικών παρεμβάσεων ήταν μεν να αναχαιτισθεί προσωρινά και εν μέρει μόνο το κύμα τραπεζικής και ευρύτερα οικονομικής χρεοκοπίας, αλλά μέχρι και σήμερα καμιά «ανάκαμψη» της παγκόσμιας οικονομίας δεν έχει επέλθει, το χρέος των κρατών γιγαντώθηκε ενώ το χάσμα μεταξύ του «διπλού» καπιταλιστικού χρέους και της «πραγματικής» παραγωγικής οικονομίας παραμένει γιγάντιο, ειδικά καθώς εκατοντάδες χιλιάδες επιχειρήσεις έχουν κλείσει σε όλο τον κόσμο, και εκατομμύρια εργαζόμενοι έχουν χάσει τις δουλειές τους Ακόμα και το ξεζούμισμα της τελευταίας ρανίδας αίματος των εργατών δεν θα αρκούσε για να ικανοποιηθούν οι βρικόλακες του κεφαλαίου. Όχι απλώς ο «νεοφιλελευθερισμός»,αλλά ο ίδιος ο καπιταλισμός έχει φτάσει στο ιστορικό όριο του και καμία άλλη, όσο βάρβαρη και αν είναι, ιδιαίτερη μέθοδος εκμετάλλευσης δεν θα μπορούσε να τον ανανεώσει.
Η μετάθεση της συνολικής καπιταλιστικής χρεοκοπίας στα χέρια των Κρατών και διαμέσου αυτών πάνω στην εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, που καλούνται να την πληρώσουν, επιτείνει στο σημείο της έκρηξης τα ήδη οξυμένα κοινωνικά προβλήματα, μέσω της διάλυσης κάθε «κοινωνικής μέριμνας». Πάνω απ’ όλα, το επερχόμενο σκάσιμο της «φούσκας» του Χρέους που έχει δημιουργηθεί, δηλαδή ένα δεύτερο ακόμα μεγαλύτερο παγκόσμιο κραχ, δε θα πλήξει άμεσα μόνο τα πιο ισχυρά ιδρύματα του χρηματοπιστωτικού συστήματος (κεντρικές και εμπορικές τράπεζες), αλλά και το τελευταίο καταφύγιό της παγκόσμιας «σταθερότητας»: το καταχρεωμένο και ιστορικά αποδυναμωμένο αστικό Κράτος. Το φάντασμα της κοινωνικής επανάστασης πλανιέται πάνω από όλο τον κόσμο!
Η νεολαία σε ολόκληρο τον πλανήτη βρίσκεται σε εκρηκτικό κοινωνικό αδιέξοδο και παλεύει για να το αντιμετωπίσει. Ο συνδυασμός της μαζικής ανεργίας του γιγάντιου χρέους επιβάλλει στη σημερινή νεολαία να πληρώσει ένα λογαριασμό-μαμούθ, για τον οποίο δεν ευθύνεται και προπαντός δεν έχει κανένα μέσο και καμία προοπτική να το αναλάβουμε. Δεν θα είναι απλώς η πρώτη γενιά που θα ζήσει χειρότερα από την προηγούμενη, αλλά κατ’ αναλογία χειρότερα από κάθε άλλη. Μέχρι τώρα βλέπαμε πως δεν υπάρχει μέλλον, από’ δω και πέρα δεν υπάρχει ούτε παρόν.
2. ΠΑΡΟΝ ΧΩΡΙΣ ΠΑΡΟΝ
Από τη μερική απασχόληση στη γενική ανεργία
Το νέο κοινωνικό τοπίο που διαμορφώνει η κατάρρευση της «οικονομίας του Χρέους του χρέους» χαρακτηρίζεται πάνω απ’ όλα από την αμφισβήτηση της δυνατότητας της νέας γενιάς να επιβιώνει με την εργασία της, ακόμα και με την πιο «βάρβαρη» μορφή της, την ανασφάλιστη δουλειά με το κομμάτι για ψίχουλα. Η κατάσταση αυτή φέρνει μια τεράστια ανατροπή στο σύνολο των κοινωνικών όρων ζωής της τη μαζική προλεταριοποίηση και την κοινωνική εξαθλίωση της νέας γενιάς.
Οι πιο μετριοπαθείς προβλέψεις των διεθνών οργανισμών κάνουν λόγο για περισσότερους από 57 εκατομμύρια άνεργους μέχρι το 2010, όταν στα τέλη του 2008 οι άνεργοι έφθαναν τα 37,2 εκατ. Η μαζική ανεργία πλήττει την νεολαία περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη ηλικιακή ομάδα της εργατικής τάξης, μιας και ήδη αντιπροσωπεύει πάνω από το 44% της συνολικής ανεργίας σε παγκόσμιο επίπεδο. Μέχρι τώρα έχουν χαθεί επισήμως πάνω από 7 εκατομμύρια εκατομμύρια θέσεις εργασίας μόνο στις ΗΠΑ, το κέντρο του παγκόσμιου καπιταλισμού, δηλαδή έχει διπλασιασθεί το ποσοστό της ανεργίας από 6 σε 10% (16% ανεπισήμως) και έπεται δραματική συνέχεια Στην Ευρώπη, η ανεργία έχει εκτιναχθεί από το 7 στο 10% ή αλλιώς κατά 5 εκατομμύρια, ενώ για άλλα 5 εκατομμύρια ανέργους μιλούν οι προβλέψεις για το 2010 ή αλλιώς η ανεργία θα έχει διπλασιασθεί μέσα σε 2 μόλις χρόνια! Την ίδια στιγμή η επισήμως καταγεγραμμένη μερική εργασία –πριν το ξέσπασμα της κτίσης- ήταν 20%. Δηλαδή, αν στους ανέργους συνυπολογίσουμε τους πάσης φύσης ελαστικά εργαζόμενούς στην Ευρώπη, ένα ποσοστό άνω του 30% του εργατικού δυναμικού στην κοιτίδα του καπιταλισμού είναι άνεργο ή μερικώς απασχολούμενο!
Η δραματική αύξηση της ανεργίας στη νεολαία παίρνει ανεξέλεγκτες διαστάσεις στην Ελλάδα, ανεβαίνοντας από το 8 στο 15% επισήμως και στο 20% ανεπισήμως ή από τις 400.000 στις 640.000 μέσα σε λιγότερο δύο χρόνια. Από αυτούς, το 50% είναι κάτω των 30-35 ετών.
Η ανεξέλεγκτη αύξηση της ανεργίας σε συνθήκες δημοσιονομικής χρεοκοπίας και κατάρρευσης του «νεοφιλελευθερισμού» οδηγεί στην κατάρρευση όλων των μέχρι τώρα μέσων «ανακύκλωσης» και κρατικής διαχείρισης της. Η προσωρινή «διέξοδος» της ελαστικής-ανασφάλιστης («μαύρης») εργασίας που γνώριζαν μια ολοένα και πιο μεγάλη εφαρμογή στο δημόσιο (πχ stage, συμβάσεις έργου) και ιδιωτικό τομέα της οικονομίας (20% συνόλου εργασίας είναι «μαύρη»), εξαντλείται. Το Δημόσιο –ιδιαίτερα στην Ελλάδα- παύει να παίζει το ρόλο του απορροφητή της ανεργίας, ενώ ο ιδιωτικός τομέας παραπαίει. Η σημερινή νέα γενιά δεν έχει καμία ελπίδα να βρει πλέον σταθερή δουλειά και ένα σημαντικότατο τμήμα της δεν θα βρει καθόλου δουλειά για αρκετά χρόνια. Ταυτόχρονα κάθε «κρατική μέριμνα» όχι απλώς για την ανεργία, όπως η επιδότηση των ανέργων ή η επιδότηση των αφεντικών για να απασχολούν ανέργους, αλλά και για την εργασία συνολικά (πχ δημόσια υγεία, ασφάλιση κλπ.) τινάζεται στον αέρα, εξαθλιώνοντας τεράστιες μάζες, απειλώντας ακόμα και τη ζωή πολλών…
Κατάρρευση της «παιδείας της αγοράς»
Παρότι το σημερινό κοινωνικό αδιέξοδο είναι το μεγαλύτερο που έχει συναντήσει η νεολαία μέχρι σήμερα, δεν είναι η πρώτη φορά που η νέα γενιά ζει ένα αδιέξοδο.
Μετά την παγκόσμια κρίση του ’71, μαζί με τη μετέπειτα απελευθέρωση της κίνησης του κεφαλαίου, επιχειρήθηκε σταδιακά η δημιουργία μιας παγκόσμιας «αγοράς παιδείας», διαμέσου της οποίας θα προσαρμοζόταν το παγκόσμιο εργατικό δυναμικό στις «νέες οικονομίες» και «νέες τεχνολογίες» του καπιταλισμού. Μια τέτοια «αγορά παιδείας» θα έδινε –υποτίθεται- διέξοδο και στην άνεργη νεολαία και –εν μέρει- στο λιμνάζον κεφάλαιο.
Με το κραχ του φθινοπώρου 2008, όμως, ο στόχος για τη δημιουργία ενός διεθνούς εργατικού δυναμικού ικανού να προσαρμόζεται στις συνεχώς μεταβαλλόμενες ανάγκες του διεθνούς κεφαλαίου χωρίς να έχει εγκαταλειφθεί, έχει –όμως- πληγεί αποφασιστικά, μιας και η οικονομική βάση, δηλαδή η διεθνώς ανεξέλεγκτη κίνηση του κεφαλαίου, πάνω στην οποία στηρίχτηκε η «παγκόσμια αγορά παιδείας» εδώ και τριάντα σχεδόν χρόνια. έχει κλονισθεί ανεπανόρθωτα. Ο τρομερά εύθραυστος συνδυασμός της διεθνούς διασύνδεσης των εκπαιδευτικών συστημάτων κάθε χώρας (παγκόσμια αγορά) και του κατακερματισμού των ίδιων των εκπαιδευτικών συστημάτων και των γνωστικών αντικειμένων σε κάθε χώρα από την άλλη (για χάρη της κατακερματισμένης, «ελαστικής» εργασίας), μπορούσε να λειτουργήσει στο βαθμό που υπήρχε μια διαρκής «φθηνή» χρηματοδότηση προχωρήματος αυτής της διαδικασίας και αναχρηματοδότηση του χρέους που συσσωρευόταν από τα αδιέξοδα της. Η κατάρρευση του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος, η εκτίναξη του δημόσιου χρέους και η ύφεση στο μεγαλύτερο τμήμα της παγκόσμιας οικονομίας δημιουργεί ένα κραχ στις σχέσεις καπιταλισμού-παιδείας και φυσικά μέσα στον ίδιο το χώρο της παιδείας.
Όλοι οι ρόλοι της παιδείας (αναδιανεμητικός, παραγωγικός, ιδεολογικός) όπως διαμορφώθηκαν ιδιαίτερα κατά την όψιμη και πλέον τελειωμένη φάση της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, βρίσκονται σε κρίση. Το πέρασμα από τη φάση του εν μέρει εργαζομένου στη φάση του εν γένει ανέργου χτυπά για πρώτη φορά σε τέτοιες διαστάσεις τη σπουδάζουσα νεολαία. Το φάντασμα της χρεοκοπίας πλανιέται πάνω από όλα τα εκπαιδευτικά ιδρύματα, δημόσια και ιδιωτικά. Τέλος, η όλη ιδεολογία που βασίστηκε στο «εύκολο χρήμα», το «manager-ισμό» και την «ψυχολογία του πελάτη» έχει καταποντιστεί μαζί με τις κάθε λογής «φούσκες» της αγοράς.
Στην Ευρώπη, η «στρατηγική της Μπολόνια» για ένα κοινό ευρωπαϊκό χώρο ανώτατης εκπαίδευσης (ΚΕΧΑΕ) έχει την ίδια αρνητική κατάληξη με την περίφημη στρατηγική της Λισσαβόνας («πραγματική σύγκλιση»). Ούτε η Ε.Ε., αλλά ούτε και καμία χώρα/μέλος χωριστά, δεν έχει καταφέρει ούτε κατ’ ελάχιστον να ανταγωνιστεί τις ΗΠΑ, την Κίνα και την Ινδία στο ζήτημα της ανάπτυξης μιας «ανταγωνιστικής οικονομίας εκπαιδευτικών υπηρεσιών».
Η προσπάθεια όλων των ελληνικών κυβερνήσεων –και ειδικά της τελευταίας δεκαετίας- να προσδέσουν την τριτοβάθμια εκπαίδευση στο άρμα της όλης κοινής ευρωπαϊκής εκπαιδευτικής προσπάθειας με τον παραπάνω στόχο σε συνδυασμό με τους «εθνικούς» πόθους να μετατραπεί η Ελλάδα σε μια «Αγγλία των Βαλκανίων», δηλαδή σε χώρα μαζικής υποδοχής ξένων, κυρίως Βαλκανίων, φοιτητών έχει ουσιαστικά καταρρεύσει. Από τη μια μεριά η μη-αναθεώρηση του άρθρου 16 του συντάγματος χάρη στο φοιτητικό κίνημα των καταλήψεων του 2006-7 και από την άλλη η χρεοκοπία των βαλκανικών κρατών (ιδίως της Ρουμανίας και της Βουλγαρίας) μετά το πρόσφατο κραχ έχει στερήσει στα επίδοξα ελληνικά… Xάρβαρντ και Γέηλ την πελατεία τους, τόσο εντός όσο και εντός Ελλάδας.
Η μέχρι τώρα αποτυχία αναδιαμόρφωσης του εκπαιδευτικού χάρτη υπέρ του ιδιωτικού τομέα και προς χάρη των ελαστικών σχέσεων εργασίας έρχεται σήμερα να συνδυαστεί με εκρηκτικό τρόπο με μια συνεχιζόμενη –παρά τα περί «ανάκαμψης»- παγκόσμια καπιταλιστική κρίση και την ντε φάκτο χρεοκοπία της Ελλάδας. Το «νοικοκύρεμα» της δημόσιας ανώτατης εκπαίδευσης από την κυβέρνηση Παπανδρέου (δηλαδή η δραστική μείωση των δημοσίων δαπανών), η έκρηξη της ανεργίας και η πιστωτική ασφυξία στην αγορά θα οδηγήσει α) τα ΑΕΙ-ΤΕΙ εκτός «κανονικής» λειτουργίας με ένα τμήμα της να πηγαίνει για λουκέτο (πχ περιφερειακά ΤΕΙ) β) στην κατάργηση στην πράξη για τους φοιτητές εργαζόμενους και τους αποφοίτους κάθε επαγγελματικό ή ακόμα και εργασιακό δικαίωμα, ωθώντας τους με πρωτοφανή πίεση προς την προλεταριοποίηση γ) στη χρεοκοπία τη μεγάλη πλειοψηφία των κέντρων ελευθέρων σπουδών και των κολεγίων που ζούσαν με δανεικά από τις τράπεζες, φθηνή πελατεία και…. ψέματα προς το κράτος.
Κράτος σε «κατάσταση εκτάκτου ανάγκης»
Η «ελαστικοποίηση» της εργασίας και της εκπαίδευσης –όπως και όλων των τομέων της «κοινωνικής μέριμνας»- συνοδεύεται από μια ολοένα και περισσότερη… «ανελαστικότητα» της Κρατικής καταστολής. Κορωνίδα της διεθνούς κρατικής βίας εξακολουθεί να είναι ο διεθνής πόλεμος ενάντια στην «τρομοκρατία», παρότι βρίσκεται σε στρατηγικό αδιέξοδο.
Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός και η συμμαχία των «προθύμων» του δεν μπορεί να προχωρήσει χωρίς γιγάντιες αντιστάσεις ούτε μπρος-ούτε πίσω, ούτε προς ένα νέο κύκλο επιθέσεων (πχ Ιράν), ούτε σε μια ανοιχτή παραδοχή της Ήττας του –σημάδια της οποίας έχουν ήδη φανεί στο Λίβανο (2006) ή ακόμα και στη Γεωργία (2008). Η απόπειρα της αμερικανικής κυβέρνησης (Ομπάμα) να διαχειριστεί ένα τεράστιο πολιτικο-στρατιωτικό αδιέξοδο σε συνδυασμό με οικονομικό αδιέξοδο λόγω της παγκόσμιας κρίσης είναι καταδικασμένη να αποτύχει, πυροδοτώντας όχι μόνο νέους πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς, αλλά και πολύ περισσότερες λαϊκές εξεγέρσεις ενάντια στον ιμπεριαλισμο και τους ντόπιους τοποτηρητές του.
Πάνω απ’ όλα το παγκόσμιο κραχ του -2008 δεν εισήγαγε μόνο την παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία στη χειρότερη κρίση της, αλλά και τα Κράτη της –τα εφαλτήρια του κεφαλαίου. Η ανάληψη έστω και ενός πολύ μικρού μέρους του συνολικού καπιταλιστικού χρέους από τα εθνικά κράτη (κρατικές παρεμβάσεις/ «ενέσεις ρευστότητας») σπρώχνει τα τελευταία στη χρεοκοπία και σ’ ένα αναβαθμισμένο πολιτικό αυταρχισμό ενάντια στον «εσωτερικό εχθρό» και τους καταπιεσμένους λαούς.
Η επιβολή «έκτακτων» οικονομικών μέτρων εξόδου από την καπιταλιστική κρίση δεν μπορεί να γίνει χωρίς την επιβολή «έκτακτων» κατασταλτικών μέτρων, που –όμως- λαμβάνουν πλέον μόνιμο χαρακτήρα, όπως η ίδια η κρίση. Η κήρυξη «κατάσταση εκτάκτου ανάγκης» στην οικονομία οδηγεί στην γενίκευση της «κατάσταση έκτακτου ανάγκης» στην ευρύτερη πολιτική ζωή ή αλλιώς της απεριόριστης κρατικής καταστολής σε βάρος κάθε κοινωνικής αντίστασης. Δεν πρόκειται για ένα νέο τύπου καθεστώτος, «νεοφασιστικό», «ολοκληρωτικό» ή έστω «μεταδημοκρατικό», αλλά για το πιο αποκρουστικό σύγχρονο σύμπτωμα της παρακμής της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
Πρώτη προτεραιότητα της κρατικής καταστολής είναι η νεολαία και οι μετανάστες εργάτες. Η πρόσφατη ελληνική εμπειρία της δολοφονίας του 15χρονου μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τον ειδικό φρουρό της Αστυνομίας και η επίθεση κατά της Βουλγάρας μαχητικής συνδικαλίστριας Κωνσταντίνας Κούνεβα από παρα-κρατικούς μπράβους των αφεντικών αντανακλούν τις διαθέσεις των κατασταλτικών μηχανισμών σε διεθνή κλίμακα. Τόσο η νέα γενιά όσο και οι εργάτες από τα Βαλκάνια και την Ασία αποτελούν για το σύστημα τον πιο «αδύναμο κρίκο» της εργατικής τάξης, μιας οι νέοι και οι «ξένοι» εργάτες εξαρχής τίθονται σε δεύτερη μοίρα σε σχέση με τις παλιότερες γενιές της εργατικής τάξης. Σ’ αυτούς ανήκει η «γκρίζα ζώνη» της πλήρους εργασιακής και πολιτικής ανασφάλειας, καθώς όλο το «οπλοστάσιο» του Κράτους σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης ξεσπά με μανία πάνω τους, είτε για να «προλάβει» την εξέγερση τους, είτε για την καταστείλει άμεσα…
Η νεολαία επικεφαλής μιας λαϊκής εξέγερσης
Το κεφάλαιο, όμως, για άλλη μια φορά στην ιστορία, έχει γεννήσει και το «νεκροθάφτη» του. Η νέα γενιά της εργατικής τάξης, ζώντας σε ένα παρόν χωρίς μέλλον, αλλά και χωρίς… παρόν, δεν μπορεί παρά να έρχεται σε σύγκρουση μαζί του. Το παγκόσμιο κραχ του 2007-8 δεν έχει ανοίξει το δρόμο μόνο για μια μοναδικών ιστορικών διαστάσεων παγκόσμια κοινωνική καταστροφή, αλλά και για μια νέα άνοδο της παγκόσμιας επανάστασης, τη μόνη διέξοδο από τη βαρβαρότητα του καπιταλισμού τη μόνη προοπτική για την απελευθέρωση του ανθρώπου. Η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 στην Ελλάδα ήταν η πρώτη κοινωνική έκρηξη σε συνθήκες παγκόσμιας καπιταλιστικής χρεοκοπίας. Ήταν μια διεθνής εξέγερση, τόσο στις πηγές της, όσο και στις διαστάσεις της, με επαναστατική δυναμική. Μια λαϊκή εξέγερση με την εν γένει προλεταριακή νεολαία επικεφαλής .
Η «συμπαράσταση» του προέδρου της Γαλλίας, Σαρκοζί στον τότε Έλληνα πρωθυπουργό, Καραμανλή, κατά τη διάρκεια συνόδου κορυφής της Ε.Ε μεσούσης της εξέγερσης και η εσπευσμένη αναβολή της κατάθεσης του νομοσχεδίου για την εκπαίδευση στη Γαλλία, ήταν ένα πρώτο «χειροπιαστό» δείγμα του φόβου που είχε προκαλέσει στους κυρίαρχους η εξέγερση για ντόμινο νεολαιίστικων αναταραχών σε όλη την Ευρώπη και όχι μόνο. Από την άλλη πλευρά, έγινε αμέσως σημείο αναφοράς για τους εργαζόμενους και τη νεολαία σε όλο τον πλανήτη, από την Ιταλία, την Μεγάλη Βρετανία, τη Γαλλία και την Τουρκία μέχρι τη Ρωσία, το Μεξικό και την Αργεντινή, διοργανώθηκαν διαδηλώσεις αλληλεγγύης
Η εξέγερση αυτή πραγματοποιήθηκε στην Ελλάδα, γιατί είναι μια χώρα από τη μια μεριά ουσιαστικά χρεοκοπημένη και καθημαγμένη οικονομικά και από την άλλη το πολιτικό σύστημα βρισκόταν (και συνεχίζει) να βρίσκεται σε τεράστια κρίση. Η πρόθεση της Κυβέρνησης να κηρύξει «κατάσταση εκτάκτου ανάγκης» ήδη από τη Δευτέρα 8/12 -η οποία τελικά δεν κηρύχτηκε λόγω ανυπαρξίας της απαραίτητης «συναίνεσης» των άλλων κοινοβουλευτικών κομμάτων (πλην του ΛΑΟΣ)- και η κήρυξη του Στρατού σε κατάσταση «κίτρινου συναγερμού» απέδειξε ότι τις μέρες εκείνες προκλήθηκε κρίση όχι απλώς της κυβέρνησης, αλλά του ίδιου του καθεστώτος.
Τα φαντάσματα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου (της τελευταίας φοράς που κηρύχτηκε στρατιωτικός νόμος) ή ακόμα και της προδομένης επανάστασης του 1941-1949 και, έκαναν την δυναμική επανεμφάνισή τους στις σύγχρονη μητροπολιτική Αθήνα και τις υπόλοιπες πόλεις της χώρας. Μια γιγάντια αλλαγή στις συνειδήσεις είναι σε εξέλιξη. Όπως εμπνευσμένα και πολύ σωστά γράφτηκε σε πολλούς τοίχους των εξεγερμένων πόλεων: «Βάρκιζα τέλος! Ο εμφύλιος συνεχίζεται».
Με αφορμή τη δολοφονία ενός 15χρονου μαθητή, του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από ένα ειδικό φρουρό της Αστυνομίας, μια εντελώς νέα γενιά μαχητών ήλθε βίαια στο προσκήνιο της ταξικής πάλης, εκφράζοντας όλη τη γενιά χωρίς παρόν, είτε σπουδάζει, είτε δουλεύει, είτε όχι, είτε είναι ντόπια είτε «ξένη», εκδηλώνοντας ταυτόχρονα όλη τη λαϊκή οργή ενάντια στο σύνολο των όρων ζωής και το σύστημα εξουσίας.
Μέσα από μια πολιτικά και πολιτιστικά οξύτατη, χρονικά παρατεταμένη, εκτεταμένη σε όλη την ελληνική επικράτεια και λαϊκά δικαιωμένη σύγκρουση με το Κράτος των δολοφόνων του Αλέξη και των ονείρων τους ζούσε την ελπίδα της καταστροφής του παλιού κόσμου στις καθημερινές διαδηλώσεις, στις συνελεύσεις, στις καταλήψεις δημοσιών κτιρίών, τις συγκρούσεις με την Αστυνομία και τις πολιορκίες των τμημάτων της, τις επιθέσεις σε καταστήματα τραπεζών και πολυεθνικών. Η εξέγερση του Δεκέμβρη απελευθέρωσε ταυτόχρονα μια γιγάντια δυναμική σφραγισμένη με το αίτημα της συθέμελης αλλαγής της ζωής, γεγονός που φάνηκε και από τον πλούτο των ενεργειών (πχ κατάληψη ΓΣΕΕ), του προβληματισμού και των αναζητήσεων που ανέδειξε σε όλα τα εκμεταλλευμένα από το κεφάλαιο πεδία της ανθρώπινης δημιουργίας (πχ Κατάληψη Λυρικής το Γενάρη του 2009, πρωτότυπα συνθήματα κλπ.)
Η εξέγερση του Δεκέμβρη υποχώρησε πάνω απ ‘όλα λόγω της ανακοπής της επέκτασής της στην υπόλοιπη Ευρώπη αλλά και των περιορισμών του ίδιου του κινήματος και της πρωτοπορίας που αναδείχτηκε. Δεν ηττήθηκε στους δρόμους από τις δυνάμεις καταστολής. Δεν αναχαιτίστηκε από την κυβέρνηση, ούτε από κάποια άλλη αντιπολιτευτική δύναμη, δεξιά ή αριστερά. Η μη-κήρυξη «κατάστασης εκτάκτου ανάγκης» εξέφρασε τόσο την αδυναμία της τότε κυβέρνησης, όσο και τη διάσπαση στο εσωτερικό του μπλοκ της αντι-εξέγερσης και η αποτυχία των άλλων συνιστωσών του να καναλιζάρουν ή να αναχαιτίσουν την εξέγερση. Από την άλλη μεριά, φάνηκε η διάσπαση στο μπλοκ της εξέγερσης μεταξύ των δυνάμεων που ήθελαν τη «μετουσίωση» της εξέγερσης σε ένα εκλογικό συνδυασμό της «αντικαπιταλιστικής αριστεράς», δηλαδή το σταμάτημα της και εκείνων που επιθυμούσαν τη συνέχιση της εξέγερσης, διαμέσου μιας γενικής απεργίας διαρκείας….
Τίποτα δεν είναι ίδιο μετά τον περασμένο Δεκέμβρη. Πρώτα απ’ όλα, η δεξιά κυβέρνηση των δολοφόνων και των μιζαδόρων κατέρρευσε και συνετρίβη πολιτικά στις εθνικές εκλογές της 4ης Οκτώβρη, μ’ άλλα λόγια απορρίφτηκε παλλαϊκά το σχέδιο της «βίαιης προσαρμογής της κοινωνίας» στις απαιτήσεις της κρίσης. Παρότι η κυβέρνηση ΝΔ δεν ανατράπηκε «στους δρόμους», κινητήριος μοχλός της πτώσης της ήταν η παλλαϊκή κατακραυγή, οι αγώνες όλης της πενταετίας (πχ φοιτητικές καταλήψεις, δάσκαλοι, ασφαλιστικό) και προπαντός η εξέγερση του Δεκέμβρη. Η απόπειρα ρεβάνς στο Δεκέμβη (αντι-Δεκέμβρης) που παίχτηκε κυρίως πάνω στις πλάτες των μεταναστών εργατών, με τα πογκρόμ και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης του Μαρκογιαννάκη, με την υποστήριξη του ΠΑΣΟΚ και του ΛΑΟΣ, την ενεργητική συμμετοχή των παρακρατικών νεοφασιστικών συμμοριών τύπου «Χρυσής Αυγής», το καλοκαίρι του 2008 απέτυχε.
Η άνοδος του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία και η ισχυρή κοινοβουλευτική παντοδυναμία δεν έχει δώσει διέξοδο στην καθεστωτική κρίση που έχει ξεσπάσει μετά το Δεκέμβρη του 2008, ούτε στην κρίση που μαστίζει τον καπιταλισμό στην Ελλάδα. Τρεις μόλις μήνες μετά τον εκλογικό θρίαμβο του ΠΑΣΟΚ, η κυβέρνηση του (ή μάλλον το κονκλάβιο γύρω από το Γιωργάκη) ήδη δοκιμάζεται από εσωτερικές διενέξεις, η ΝΔ –παρά την «καθαρή» νίκη Σαμαρά- είναι αδύνατο να επανέλθει χωρίς παραπέρα ενδοκομματικές συγκρούσεις σε «θέση μάχης», ενώ το ακροδεξιό ΛΑΟΣ βυθίζεται μαζί με τη δεξιά «πολυκατοικία» του. Την ίδια στιγμή τόσο το ΚΚΕ, όσο και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ –έστω και με διαφορετικό τρόπο- βυθίζονται στην κρίση αφού πρώτα πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους στο αστικό καθεστώς κατά τη διάρκεια του Δεκέμβρη, πιστοί στην παράδοση που τους θέλει τους πιο αξιόπιστους συνεργάτες της αστικής τάξης σε αυτή τη χώρα σε καιρούς οξείας πολιτικής και κοινωνικής κρίσης.
Η κυοφορούμενη νέα φάση της παγκόσμιας κρίσης θα βρει τον καπιταλισμό στην Ελλάδα σε πολύ πιο προχωρημένη κατάσταση χρεοκοπίας απ’ ο,τι ένα χρόνο πριν. Η άγρια «επιτήρηση» από την Ευρωπαϊκή Ένωση για τη μείωση του χρέους και του ελλείμματος σε συνθήκες ύφεσης και τέλους του «φθηνού χρήματος» σημαίνει κήρυξη ενός πρωτοφανούς κοινωνικού πολέμου ενάντια στην εργατική τάξη και τη νεολαία. Η απόλυση 40.000 εργαζομένων στα προγράμματα “stage”, η διατήρηση της συμφωνίας ΟΛΠ-Cosco, η μη-κατάργηση του αντι-ασφαλιστικού νόμου Πετραλιά και η επαναφορά του «αστυνόμου της γειτονιάς» είναι μόνο η αρχή όσων προγραμματίζονται…
Η πρώτη επέτειος της εξέγερσης του Δεκέμβρη έδειξε πως το δυναμικό της –παρόλες τις γιγάντιες αδυναμίες του- παραμένει ισχυρό, την ίδια στιγμή που το Κράτος και η «πράσινη» κυβέρνηση του γίνεται πολύ πιο επικίνδυνο –όπως φάνηκε στην εφαρμογή του «δόγματος» Χρυσοχοΐδη…
3. ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΡΓΑΤΙΚΗ
ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΔΙΕΞΟΔΟ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ
Για την απαλλοτρίωση του κεφαλαίου
Η παρούσα παγκόσμια καπιταλιστική κρίση αποδεικνύει όσο ποτέ στο παρελθόν τα ιστορικά όρια του συστήματος. Κάθε στιγμή διαιώνισης του είναι ένα βήμα εκβαρβαρισμού των κοινωνικών σχέσεων, την ίδια στιγμή που είναι υπερώριμες οι υλικές δυνατότητες για ένα άλμα στους όρους ζωής ολόκληρης της ανθρωπότητας. Η κρίση είναι του καπιταλισμού – την κρίση να πληρώσουν οι καπιταλιστές και όχι η εργάτες και η νεολαία. Μόνο η παγκόσμια σοσιαλιστική επανάσταση μπορεί να δώσει διέξοδο από τη σημερινή κατάσταση. Το κεφάλαιο απαλλοτριώνει τη ζωή μας – Να απαλλοτριώσουμε το κεφάλαιο! Να εθνικοποιηθεί κάθε επιχείρηση που κλείνει κάτω από εργατικό έλεγχο και διαχείριση και χωρίς αποζημίωση. Κάτω η «διεθνής» του κεφαλαίου – Εμπρός για μια εργατική επαναστατική Διεθνή του 21ου αιώνα, την επανίδρυση της 4ης Διεθνούς, τον πανανθρώπινο ελευθεριακό κομμουνισμό
Για δουλειά και όχι δουλεία
Το πρόβλημα της ανεργίας δεν μπορεί να λυθεί στα πλαίσια του γερασμένου καπιταλισμού. Η πάλη για δουλειά δεν μπορεί να γίνει χωρίς την πάλη για την ανατροπή του συστήματος της εκμετάλλευσης – της σύγχρονης ταξικής δουλείας. Κατάργηση των απολύσεων και κάθε μορφής ελαστικής εργασίας Λιγότερη δουλειά-μόνιμη δουλειά για όλους. Όχι στον ψευτο-διάλογο για το ασφαλιστικό. Δημόσια δωρεάν υγεία και ασφάλιση υψηλού επιπέδου για όλους Μια πανεθνική συνέλευση αντιπροσώπων όλων των μαχόμενων οργανώσεων της εργατικής τάξης και της νεολαίας, πέρα και ενάντια από τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία είναι αναγκαία όσο ποτέ. Για την από τα κάτω διαμόρφωση ενός αντικαπιταλιστικού προγράμματος αιτημάτων και σχεδίου δράσης ενάντια όχι απλά στις “συνέπειες” της κρίσης ή/και τα αντιλαϊκά μέτρα, αλλά ενάντια στο σύνολο των κοινωνικών προβλημάτων που προκαλεί το σύστημα.
Για την ταξική ενότητα των εργατών
Αποφασιστικής σημασίας για την εργατική πάλη είναι η ενότητα των εργατών ανεξάρτητα από εθνική καταγωγή ή άλλη διάκριση. Κανένας άνθρωπος δεν είναι λαθραίος, καμιά ζωή δεν είναι για πέταμα, όποιος είναι εδώ είναι από εδώ! Στον κόσμο των αφεντικών είμαστε όλοι ξένοι. ’μεσο γκρέμισμα των φυλακών κράτησης μεταναστών στην Παγανή της Λέσβου, την Πάτρα και όπου άλλου. Να εξισωθούν τα εργασιακά, κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα μεταναστών και ντόπιων. Τσακίστε τις παρακρατικές νεοφασιστικές συμμορίες!
Για μια άλλη παιδεία, σε μια άλλη κοινωνία
Η απόπειρα ανάκτησης του «χαμένου εδάφους» στην εκπαίδευση από την κυβέρνηση μετά το black Out του 2006-7 σε συνθήκες χρεοκοπίας τόσο του δημόσιου όσο και του ιδιωτικού τομέα του εν λόγω χώρου εγκυμενεί νέες εκρήξεις. Καμιά «διαπραγμάτευση» με την αμετανόητη υποστηρίχτρια των ιδιωτικών πανεπιστημίων και της κατάργησης του ασύλου. Στη νέα φάση των αγώνων στην παιδεία που έρχεται δεν αρκεί ένα απλό «όχι» στις αντι-μεταρρυθμίσεις, ούτε φτάνει ένας μαχητικός κλαδικός αγώνας. Χρειάζεται μαζικός κοινωνικός και πολιτικός αγώνας ενάντια στη συνολική αθλιότητα της αστικής παιδείας, δημόσιας και ιδιωτικής. Ένα μαχητικό σχέδιο δράσης ενός ανεξάρτητου από την κυβέρνηση, το κράτος και κάθε γραφειοκρατία, αγωνιστικού από τα κάτω συντονιστικού φοιτητών, μαθητών, εργαζομένων και ένα πρόγραμμα συνολικής αναδιοργάνωσης της παιδείας και της κοινωνίας σε νέες, σοσιαλιστικές βάσεις είναι αναγκαίο. Κατάργηση όλων των αντι-εκπαιδευτικών νόμων ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Ενιαία δημόσια δωρεάν πανεπιστημιακή εκπαίδευση για όλους, όλη η εξουσία στις γενικές συνελεύσεις των φοιτητών! Κάτω τα χέρια από το άσυλο –το άσυλο ανήκει σε όλο το λαό! Όχι στην «αποδέσμευση» Λυκείου-πανεπιστημίου. Ελεύθερη χωρίς ταξικούς- εξεταστικούς φραγμούς πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Καμιά ειρήνη με την κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και το αστικό καθεστώς
Η πάλη ενάντια σε όλα τα κοινωνικά προβλήματα είναι άρρηκτα δεμένη με την πάλη ενάντια στην εκάστοτε αστική κυβέρνηση και σήμερα ενάντια καπιταλιστική Κυβέρνηση Παπανδρέου. Για την πλήρη πολιτική ανεξαρτησία του κινήματος της νεολαίας από κάθε επιρροή του αντίπαλου στρατοπέδου και κάθε σχέδιο συμμετοχής στην αστική εξουσία για την διαχείριση της κρίσης. Όχι σε εκείνη την αριστερά που είτε τάσσεται ενάντια σε κάθε εξέγερση είτε υποτάσσει το δρόμο στην κάλπη με ή χωρίς «αυταπάτες»! Ενάντια στη συμμετοχή στο ψευδεπίγραφο «κεντρικό πολιτικό σκηνικό» του αστικού πολιτικού συστήματος, αντιτάσσουμε την μαζική εξωκοινοβουλευτική και αντικοινοβουλευτική επαναστατική πάλη για την ανατροπή όλου του αστικού πολιτικού καθεστώτος και τη συντριβή του κράτους από την εργατική τάξη και τη νεολαία, για την εργατική εξουσία και μια σοσιαλιστική διέξοδο από την κρίση.
Για τη συντριβή του αστικού κράτους
Η εξέγερση του Δεκέμβρη απέδειξε ότι κανένας «εκδημοκρατισμός» του αστικού κράτους και των μηχανισμών του δεν μπορεί να υπάρξει. Δεν είναι «θέμα προσώπων και νοοτροπιών», ή η «καλύτερη εκπαίδευση» αυτό που του «χρειάζεται για να βελτιωθεί». Παλεύουμε για τη συντριβή του αστικού κράτους, της αστυνομίας και του στρατού από τις ένοπλες εργατικές πολιτοφυλακές –για τη δικτατορία του προλεταριάτου. Υπερασπιζόμαστε και παλεύουμε για την απελευθέρωση όλων των «ομήρων» του κράτους.
Για την Οργάνωση της Επαναστατικής Νεολαίας
Η πάλη της νεολαίας ενάντια στον καπιταλισμό και το κράτος του απαιτεί μια οργάνωση μάχης της πρωτοπορίας του νεολαιίστικου κινήματος.
Μια οργάνωση διεθνιστική –που θα υποτάσσει την πάλη στη χώρα που ζούμε στη διεθνή πάλη της εκμεταλλευμένης και καταπιεσμένης νεολαίας σε όλο τον κόσμο, για ένα παγκόσμιο επαναστατικό κίνημα νεολαίας ενάντια στον παγκόσμιο καπιταλισμό Τα κινήματα ενάντια στην καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση και τον πόλεμο, αλλά και η αναπτυσσόμενη διεθνιστική αλληλεγγύη που αναπτύσσεται προς κάθε σημαντικό γεγονός στην ταξική πάλη κάθε χώρας –όπως συνέβη και με τον ελληνικό Δεκέμβρη- έχει δημιουργήσει τους «κινηματικούς» όρους για να μπουν οι βάσεις για μια παγκόσμια οργάνωση της επαναστατικής νεολαίας.
Μια οργάνωση επαναστατική –που θα συνδέει κάθε επιμέρους αγώνα με τον αγώνα για την ανατροπή του καπιταλισμού και του κράτους του μέσα από την επαναστατική κινητοποίηση της εργατικής τάξης. Η κρίση του καπιταλισμού, του κράτους και της εξουσίας θέτει το ζήτημα της ανατροπής του.
Μια οργάνωση μαχητική –που θα αποδεικνύει κάθε στιγμή το «δικαίωμα της να είναι ηγεσία» στο κίνημα της νεολαίας.
Μια οργάνωση συνεχιστής της παράδοσης των μεγάλων αποπειρών χειραφέτησης της ανθρωπότητας –και πρώτα απ’ όλα της Οκτωβριανής Επανάστασης- και της πάλης του Τροτσκισμού –του Μαρξισμού της εποχής μας- για την διεθνή ολοκλήρωση της με τη νίκη της παγκόσμιας επανάστασης. Για το επαναστατικό κόμμα της εργατικής τάξης.
Προχωράμε μπροστά! Η νεολαία –η φλόγα της προλεταριακής επανάστασης, όπως έλεγε ο μεγάλος γερμανός επαναστάτης κομμουνιστής Καρλ Λίμπκνεχτ, από τον πιο ευαίσθητο δείκτη των κοινωνικών αλλαγών μπορεί να γίνει η μαγιά της επερχόμενης σοσιαλιστικής επανάστασης. Ας προετοιμαστούμε.
Συμβούλιο Δράσης της Οργάνωσης Επαναστατικής Νεολαίας
Δεκέμβρης 2009
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ
